حيات وحش بيابان

شايد هر كدوم از ما وقتي اسم بيابان به گوشمون ميخوره فقط شن و ماسه و هواي داغ و طاقت فرسا به ذهنمون خطور ميكنه.

اما خدا زيبايي ها و مناظر چشم نوازي در بيابان قرار داده. كه حتي گاهي چشم برداشتن از اونا سخته.علاوه بر مناظر زيباي طبيعي حيات وحش موجود در بيابان هم ديدني و جالب توجه است.

انواع مختلفي از حيوانات در بيابان زندگي ميكنند.

اكثر مارها خطرناك وسمي هستند ولي بعضي ديگر بي خطرند

تشخیص سمی بودن مار کار خیلی دشواری نیست موارد زیر روش تشخیص سمی بودن مار را به شما آموزش می دهند :

سر مارهای سمی مثلثی شکل و بیرون زده از راستای بدن است در حالی که مارهای غیر سمی سری معمولا گرد و مدور و در راستای بدن دارند .

در مارهای سمی دندانهای نیش از سایر دندانها بزرگترند در نتیجه در نقطه گزش معمولا جای دو دندان به خوبی قابل تشخیص است در حالی که در مارهای غیر سمی دندانه یک اندازه هستند و در نقطه گزش جای دو سری دندان موازی دیده می شود .

مارهای سمی دارا مردمک چشم بیضی شکل هستند در حالی که مارهای غیر سمی مردمکی گرد دارند ( مار مرجانی که از مارهای منلطق کویری و بسیار خطرناک است دارای مردمک گرد است ولی حلقه های رنگین موجود در پوست آن را مشخص می کند )

مارهای سمی دارای پوستی رنگین و پر خط و خال هستند در حالی که مارهای غیر سمی پوستی ساده دارند

مارهای سمی دارای فرورفتگی در بین دو چشم هستند در حالی که مارهای غیر سمی فروررفتگی در بین دو چشم ندارند .مارهای کوچک اکثرا سمی هستند و مارهای بزرگ اکثرا غیر سمی هستند .

براساس يافته هاي محققان بيشترين مارهاي خطرناك جهان معمولا در مناطق خشك و بياباني زندگي ميكنند از جمله...

مار زهردار مناطق گرمسیری

بومسلنگ

مار هندی

افعی شاخدار صحرایی

مار قهوه ای شرقی

افعی راسل

مار تایپان

مار زنگی

مار ببری

عقرب:

محل زندگي آنها تونل مسطحي است که در زمين کنده شده است. کثافت موجود در دهانه اين تونل وجود عقرب ها را فاش ميکند. بيشتر آنها بدون خطر بوده و خطر نيش آنها به اندازه نيش زدن زنبور يا مگس است. از علامتهاي اثر سم اين عقرب بي تابي و افزايش بزاق دهان است.

این ساکنین صحراهای خشک عقربهای واقعی و دارای نیشهای زهرآگین نیستند. اما به هر حال این جانوران دارای چنگالهای خارداری هستند که در واقع قسمتی از دهان آنها محسوب می شود. و آنها قادر هستند که ماده سمی خطر ناکی ازقسمت عقب بدنشان به طرف مهاجمین بپاشند. این جانور بیشتر در شب شکار می کند و پاهای بلند جلویی خود را برای پیدا کردن غذا بکار برد و بعد از یافتن غذا آن را بوسیله چنگالهایش می گیرد. در طول روز در زیر سنگها یا سوراخ زمین پنهان می گردد.
عقربهای مناطق کویری ایران به دو دسته تقسیم میشوند : عقرب های دم طلایی و عقرب های سیاه . خطرناک ترین نوع عقرب در ایران عقرب گاردیوم است که در منطقه خوزستان یافت می شود و سمی کشنده دارد . سم سایر عقربها کشنده نیست . عقرب‌ های‌ ایران‌ بالاترین‌ میزان‌ گزیدن‌ را در دنیا به‌ خود اختصاص‌ داده‌اند . طبق‌ نتایج‌ بررسی‌ها، افرادی‌ که ‌6 ساعت‌ پس‌ از گزش‌ به‌ مراکز درمانی‌ مراجعه‌ می‌کنند 2 برابر کسانی‌ که‌ بین ‌6 تا 12 ساعت‌ و 5 برابر کسانی‌ که‌ بیش‌ از 12 ساعت‌ به‌ مرکز درمان‌ می‌روند، شانس‌ مرگ‌ کمتری‌ دارند .

عقربها تنها موجوداتی هستند که اشعه رادیو اکتیویته تاثیری به آنها ندارد و جالب تر اینکه عقربها دو دشمن دارند یکی از آنها یک نوع سار است و دیگری مگس. ضعیفترین عقربها 40000 راد (واحد اندازه گیری تشعشعات تولیدکننده یون جذب شونده) را تحمل میکنند این عدد در مورد انسان کمتر از تنها 600 راد میباشد وبدین گونه از انفجار اتمی هم جان سالم بدر میبرند.
از حدود 200 گونه متفاوت عقرب که د رسراسر دنیا پراکنده می باشند فقط حدود 20 گونه آنها سمی هستند در بین آنها گونه Mesobuthus Tamulus ( که نوعی عقرب قرمز هندی است) کشنده ترین گونه می باشد. که میزان کشندگی آن در ایالتهای هند بین 40-30 درصد گزارش شده است.

این جانور رنگهای مختلفی مثل زرد مایل به قهوه ای، قهوه ای، خاکستری و سیاه دارد و اندازه بین 18-5/1 سانتی متر دارد ولی بواسطه شکل بدنی خود که حالت تخت و صاف است،
می تواند از شکافهائی به عرض 3 میلی متر نیز عبور کند و خود را وارد خانه سازند.

در محیط خارج از خانه در شکاف و درز بین سنگها، زیر پوست درخت، بین هیزمها و ... یافت شده و در محیط داخل خانه حمام، دستشوئی، آشپزخانه و محیطهای مرطوب یافت می شوند. این جانوران در طول روز در گوشه ای بی حرکت و پنهان بوده و در طی شب فعالیت خود را آغاز می کنند و بدنبال شکار خود می روند و سم خود را از طریق نیش که در انتهای دم آنها وجود دارد به شکار خود تزریق می کنند.

· سم عقرب و علائم آن :

زهر اکثر عقربهای سمی باعث نابودی گلبولهای قرمز خون می شود و در محل گزش نیز تغییر رنگ موضعی و تورم دردناک ایجاد می کند، گر چه بطور متناقص سم بعضی از انواع کشنده مثلCentruroids باعث علائم موضعی و تورم زیاد نمی شود ولی حتماً باید توسط پزشک معاینه شده و با تزریق سرم ضد عقرب درمان شود، کودکان و افراد سالمند نیز نسبت به سم عقرب آسیب پذیرتر بوده و نیازمند توجه بیشتری می باشند .

علاوه بر آسیب به گلوبولهای قرمز، زهر عقرب علائم عصبی نیز ایجاد می کند که شامل:
بی قراری، تشنج، راه رفتن نامتعادل، تکلم منقطع، آبریزش از دهان، حساسیت شدید پوست به لمس، انقباضات ماهیچه ای، درد شکم و کاهش کارکرد سیستم تنفسی است.

external image desert-scorpion.jpg

رتيل:

شکل و ظاهر رتیل بدتر از نیش آن است.زهررتیل ضعیف تر از نیش زنبور عسل می باشد، اگرچه نیش زدن رتیل بسیار دردناک است ،اما تقریبا برای انسان بی ضرراست .رتیل به علت اندازه ی بزرگی که دارد و بدن و پاهای پرمو،ترس را به برخی از مردم القا می کنند اما به هرحال این عنکبوت برای انسان (به جز برای نیش دردناک)بی ضرر است و زهر خفیف تری نسبت به زهرزنبور عسل معمولی دارد. رتیل در میان علاقه مندان عنکبوتیان، به حیوانات خانگی محبوب تبدیل شده است.

رتیل به صورت دوره ای طی فرایندی به نام پوست اندازی(molting)از پوست خارجی خود خارج می شود. ، آنها همچنین اندامهای داخلی بدنشان را مانند دستگاه تناسلی ماده و پرده ی مخاطی داخل شکم را جایگزین میکنند و حتی قسمت های از دست داده شده بار دیگر رشد می یابند. صدها نوع از گونه های رتیل در بسیاری ازنقاط استوایی، مناطق نیمه گرمسیری و خشک در سرتاسر جهان یافت شده اند. آنها دررنگ بدنشان و رفتار با توجه به محیط های خاص خود که در آن زندگی می کنند، متفاوت هستند. با این حال رتیل ها به طور کلی ، زمین را می کنند و درزیر زمین زندگی می کنند.

رتیل ها بسیار ارام و بی شتاب حرکت می کنندو از جمله شکار چیان ماهر در شب هستند.(شب شکار اند). حشرات قسمت اصلی شکار رطیل ها را تشکیل می دهندواما گاهی این عنکبوت های بزرگ و پر مو،هدف های بزرگ تری را انتخاب می کنند مثل قورباغه ها،وزغ ها وموش ها.

اکثر آنها بدون خطر هستند و سم ضعيفي را وارد بدن ميکنند. بسيار آرام حرکت ميکنند. تا 10سال ميتوانند زندگي کنند. رتيل ماده گاهي پس از جفت گيري رتيل نر را ميخورد. رتيل ها دشمنان زيادي دارند مثل پرندگان، آفتاب پرستها، حشرات، انگلها و زنبورها.

آفتاب پرست:

آفتاب پرست ها به دلیل داشتن ظاهر غیر عادی و رفتار جاالب بسیار مورد توجه اند. قبل از این که اقدام به خرید یک آفتاب پرست کنید تا حد ممکن اطلاعات لازم را در این زمینه بدست آورید. توجه و مراقبت از آفتاب پرست ها بسیار زمانبر می باشد و این کار باید روزانه انجام بگیرد. علاقه مندان گام های بزرگی در زمینه نگهداری آفتاب پرست ها برداشته اند اما هنوز بسیاری از پرسش ها در این زمینه بی پاسخ مانده است.

مشخصات ظاهری
دو طرف بدن مسطح و واجد دم بلند قلاب مانندی می باشند. در بسیاری گونه ها برجستگی های شانه مانندی روی سر، پشت، زیر گردن و دم وجود دارد. دست ها و پاها دارای ۵ انگشت می باشند. زبان به بلندی مجموع طول بدن و دم می باشد. انتهای آن ضخیم تر شده است و از این قسمت برای گرفتن طعمه استفاده می کند. در زیر میکروسکوپ روی سطح زبان قلاب های کوچکی دیده می شود که به منظور ثابت نگه داشتن طعمه بعد از گرفتن به کار می روند. چشم ها به صورت مستقل از هم حرکت می کنند و هر کدام به اندازه ی ۱۸۰ درجه می چرخند. پلک ها از اطراف به هم متصل شده به طوری که فقط مردمک چشم دیده می شود.
اندازه ی بدن گونه های مختلف از ۵/۲ سانتی متر تا ۸۰ سانتی متر ذکر شده است. و یکی از ویژگی هایی که آنان را از سایر موجودات متمایز ساخته است توانایی تغییر رنگ آنان است . در واقع تغییر رنگ نوعی ارتباط برقرار نمودن و انتقال پیام می باشد که به منظور مهم جلوه دادن خود، ترساندن دشمنان ، استتار به منظور جلوگیری از شکار شدن و جفت گیری سودمند می باشد. مثلا ماده های آبستن با تغییر رنگ تمایل یا عدم تمایل خود به جفت گیری را نشان می دهند. هنگامی که آفتاب پرست ها بخواهند گرمای بیشتری از محیط جذب کنند رنگ بدن تیره تر شده و بالعکس وقتی بخواهند گرمای بدن را کم کنند رنگ روشن تری به خود می گیرند.
در حدود ۱۳۰ نمونه آفتاب پرست در سر تا سر آفریقا، عربستان، هند و سریلانکا وجود دارد.
آفتاب پرست ها در طبیعت عمر زیادی ندارند اگر چه برخی گونه ها تا ۱۰ سال هم زنده می مانند. اما گونه های کوچک بیشتر از ۵/۱ سال زنده نمی مانند.

جایگاه نگهداری

09956373283907057190 آفتاب پرست ( chamaeleon )

افتاب پرست ها در جایی که زندگی می کنند برای خود قلمرو تعیین کرده و به استرس حساسند. معمولا فقط یک آفتاب پرست را در یک تراریوم نسبتا بزرگ قرار می دهند. به منظور شبیه ساختن محیط تراریوم به محیط زندگی طبیعی جانور تعدادی شاخه های با ضخامت کافی ( برای چنگ زدن ) به صورت افقی و اریب و مقدار زیادی شاخ و برگ و گیاه در تراریوم قرار می دهند. آفتاب پرست ها به ندرت روی زمین می آیند مقداری شاخ و برگ را طوری روی کف تراریوم قرار می دهند که جانور بتواند به سرعت از آن ها بالا رود. باید مطمئن شد که جانور بین هیچ قطعه ای از محیط مصنوعی ساخته شده گیر نکند.
تراریوم باید تهویه مناسب داشته باشد دو دریچه کوچک یکی در بالا و دیگری در جانب تراریوم تعبیه شود رطوبت مناسب ۸۰- ۷۰ درصد و باید از رطوبت دائمی اجتناب کرد به منظور شبیه سازی تراریوم با محیط طبیعی هر روز روی گیاهان با آب اسپری می شود و بهتر است این کار در صبح ها انجام شود.
آفتاب پرست های جوان نباید در درجه حرارت های بالای ۳۰ نگهداری شوند. چند لامپ در بالای شاخه ها قرار می دهند طوری که آفتاب پرست نتواند آن ها را لمس کرده و سبب سوختن پوستش شود. البته در این مورد لامپ های UV ترجیح داده می شود. تعداد کمی هم لامپ های هالوژن برای ایجاد محیط مطلوب به تراریوم اضافه کنید ( تراریوم های با حداقل ارتفاع ۵۰ سانتی متر از دو لامپ فلئورسنت لوله ای و در تراریوم های بزرگ تر از لامپ های گازی مثل لامپ های هالید از ۳۵ وات به بالا استفاده می شود) باید مطمئن شد که درجه حرارت زیاد بالا نرود.
بهترین تراریوم برای بیشتر گونه ها یک تراریوم اتاقی می باشد. یک فضای سبز با تهویه مناسب و دمای کنترل شده در روز و شب. جانور اکثر اوقات را در این محل می گذارند اما ممکنه گاهی به اطراف اتاق هم برود در نتیجه باید مراقب بود. جنس ماده برای تخم گذاشتن باید در یک تراریوم بزرگ تر قرار بگیرد.
آفتاب پرست ها قلمرو خاص خود را دارند و وجود آفتاب پرست دیگر در قلمرو آن ها بسیار برایشان غیر قابل تحمل می باشد یک افتاب پرست نر می تواند با یک یا چندین ماده در تراریوم نسبتا بزرگ قرار داده شود به شرطی که جاهای کافی برای مخفی شدن در تراریوم باشد.
هم چنین می توان این ها را با خزندگان یا دوزیستان آرام دیگر نگه داشت البته باید از نظر سایز بدن هم به هم نزدیک باشند.

تغذیه

تغذیه با حشراتی که یا خود آن ها را پرورش داده یا از طبیعت جمع آوری کرده ایم ( ملخ، جیرجیرک، کاترپیلار، عنکبوت و … ) انجام می شود.
آفتاب پرست های در حال رشد، آبستن ها و آن هایی که فعالیت جنسی دارند به غذای بیشتری نیاز دارند. البته دادن غذای زیاد سبب می شود آفتاب پرست ها چاق شوند برخی از این ها حتی نوزادان موش ها و رت ها را نیز می خورند. غذا را می توان با دست، پنس و یا ظرف های منحنی دار ( Bucket ) به آن ها داد. گاهی آن ها شاخ و برگ درختان گل ها و میوه ها را نیز می خورند. باید رژیم غذایی متنوعی داده شود جلبک های معدنی و ویتامین ها نیز فراموش نشود. وقتی آفتاب پرست اشتهای کمی داشته و چیزی نمی خورد این حالت را با دادن ملخ یا حشرات سبز می توان برطرف کرد.
دادن ۳ جیرجیرک بالغ در طی ۱ روز برای یک آفتاب پرست بالغ کافی می باشد. باید توجه داشت تامین آب بسیار مهم است. آفتاب پرست های تشنه از خوردن غذا اجتناب می کنند. گونه های مختلف به میزان های متفاوتی آب در طول روز نیاز دارند مثلا گونه ( parsonii) هر روز اب می نوشد اما گونه ( Kalyptratus ) با نوشیدن ۲ بار آب در هفته قانع است. هم چنین ویتامین ها و مواد معدنی مثل کلسیم را می توان در آب حل نمود آب می تواند به شیوه های مختلفی داده شود. مثلا با استفاده از پیپ آب را به صورت قطره قطره به جانور می دهند. این روش زمانبر بوده اما میزان آب داده شده به خوبی کنترل می شود. سرنگ ها نیز برای این منظور ابزار سودمندی اند.
از یک سیستم قطره چکان هم می توان استفاده کرد که شامل یک پمپ می باشد که در یک ظرف آب قرار داده و لوله باریک پلاستیکی که به تراریوم وارد شده و اب به صورت قطره قطره و دائمی در تراریوم ریخته می شود. یکسری ظرف های مسطح در زیر قطره چکان قرار داده می شود که با سنگ ریزه های زبر پوشانده شده. هم چنین وجود یک فواره در تراریوم می تواند نیاز موجود به آب را تامین کند.براي گرفتن آفتاب پرست از يک حلقه و چوب استفاده مي کنيم. آفتاب پرست را با شيء ديگري سرگرم کرده و به آرامي حلقه را دور گردنش مي اندازيم.

چند نمونه آفتاب پرست

آفتاب پرست پلنگي

آفتاب پرست دو شاخ

آفتاب پرست نوك كبريتي

آفتاب پرست فوسيفر مينور

آفتاب پرست صحرايي: آنها مورچه ميخورند به راحتي رنگ عوض ميكنند.آفتاب را دوست دارند و در شب خود را زير ماسه ها پنهان ميكنند. دستها و پاهاي آنها داراي گودي است تا بتوانند زمين را حفر كنند.

لاک پشت صحرايي:

آنها دور از نور خورشيد در سايه و يا زير بوته ها زندگي ميکنند. از گياهان سبز ميخورند. وقتي که فصل رطوبت تمام ميشود زير گياهان و بوته ها زيست ميکنند. منبع آبي آنها گياهان هستند. آنها ميتوانند آب را زير لاک خود حمل کنند.

این لاک پشت ها در صحراهای شمالی آمریکا زندگی می کند . آنها از گیاهان تغذیه می کند و بر خلاف دیگر حیوانات صحرایی ، در طی پاهای جلویی مسطحی است ، که از آنها برای کندن حفره های باریک استفاده می کنند. آنها از این حفره ها به عنوان اقامتگاه زمستانی استفاده می کنند.

مارمولک:

مارمولك ها در دنيا از اندازه ۲ سانتي متر (گكوهاي پلنگي) تا حدود ۵/۳ متر(اژدهاي كومودو) ديده مي شوند و نبايد مارمولك هايي مانند اژدهاي كومودو را كه داراي اندازه درشتي هستند با تمساح و كروكوديل اشتباه گرفت.بيشتر سوسمارها حشره خوارند و بسته به اندازه و جثه شان از بندپايان و گاهي جوندگان تغذيه مي كنند. بعضي از مارمولك هايي كه روي ديوار خانه ها ديده مي شوند آنها به قصد شكار بندپاياني از قبيل عنكبوت ها، رتيل ها و حشراتي كه دور نور لامپ ها جمع شده اند به آنجا مي آيند.

آيا مارمولك ها سمي هستند؟
وجود سم در حيوانات نوعي وسيله دفاعي مي باشد و اين زماني است كه حركت در آن حيوان آرام بوده و جانور بخواهد به واسطه اين سم از جان خود دفاع كند. مانند برخي مارها. اگر به حركت در اين جانوران توجه كنيد خواهيد ديد كه آنها موجوداتي آرام هستند ولي موجودات غيرسمي مانند مارهاي غيرسمي اكثرا در زمان احساس خطر بلافاصله و با سرعت زياد فرار مي كنند. مارمولك ها نيز در زمان احساس خطر روش هاي متفاوتي را اعمال مي كنند كه عبارت است از: ۱- فرار: برخي مارمولك ها بلافاصله پس از احساس خطر به سرعت فرار مي كنند مانند اسكينك ها. اين مارمولك ها خيلي از لانه خود دور نمي شوند. ۲- برخي مارمولك ها مانند سوسمارهاي خاردم از دم خاردار خود براي دفاع از جانشان و دور كردن حيوان مهاجم استفاده مي كنند به نحوي كه بلافاصله داخل سوراخ خود فرار كرده و با حركت دادن دم تيغ دارشان و ايجاد ضربات محكم، جانور شكارچي و يا حتي انسان را از خود دور مي كنند و برخي مارمولك ها مانند بزمجه ها علاوه بر وارد كردن ضربات قوي توسط دم، گازهاي محكمي نيز مي گيرند. ۳- مكانيسم ديگري كه در اكثر مارمولك ها ديده مي شود قطع شدن دم به صورت ارادي است. دم برخي از مارمولك ها در زمان ايجاد تماس توسط دشمن به طور ارادي طي عمل انقباض ماهيچه هاي دم كنده مي شود. دم كنده شده به علت باقي ماندن خاصيت عصبي- عضلاني به طور موقت شروع به جنبيدن كرده و حواس جانور شكارچي را به خود جلب مي كند. در اين حين خود حيوان فرصت فرار مي يابد. مردم بر اين عقيده اند كه مارمولك ها دم خود را به اين علت جا مي گذارند تا موجود شكارچي آن را خورده و به واسطه وجود سم در آن(نظرات خرافي در مورد وجود سيانور يا تركيباتي از آن) بميرد. گاهي شاهد درج خبرهايي هستيم كه بيانگر افتادن يك مارمولك در ديگ غذا يا قوري چاي و مردن عده اي آدم بوده ايم. بايد گفت كه هيچ يك از اين اخبار پايه علمي ندارند. طبق مطالعات انجام شده توسط محققان خزنده شناس دانشگاه بركلي كاليفرنيا، آقايان پروفسور اندرسون و پروفسور پاپنفوس، و ويژه نامه چاپ شده توسط مجله رپتايلز مورخ آگوست سال ۲۰۰۲ اين قضيه به اثبات رسيده است كه هيچ مارمولكي داراي سم نيست و علت قطع شدن دم در آنها گمراه كردن جانور شكارچي است.

آگاماي سر وزغي

اژدهاي گيلا
اين مارمولک تنها مارمولک سمي در آمريکاي شمالي است که يکي از بزرگترين تمونه ها به طول 50 سانتيمتر به حساب مي آيد. از تخم و يا جوجه پرندگان تغذيه ميکند. ابتدا نيش زده و سپس طعمه را قورت ميدهد و به آرامي شروع به جويدن ميکند، درحاليکه سم از شيارهاي کنار دهان او جاري است. طبع آرامي دارد و به سختي عصباني ميشود.

لاشخور:

در طول روز به دنبال لاشه ميگردند. آنها از قدرت بينايي قوي خود براي پيدا کردن لاشه حيوانات که معمولاًَ با حشرات گوشتخوار پوشيده شده اند استفاده ميکنند.

سوسک کاکتوس:

بزرگترين سوسک خوار است با بدني در حدود 20 سانتيمتر. لانه آنها در تنه کاکتوس چولا و غذايشان: عنکبوتها، حشرات و لاروها هستند. دشمنان آنها جغدهاي کوچک، موش چوب، موشهاي وحشي و سنجابهاي زميني هستند که بچه ها و تخمهاي سوسک کاکتوس را مي خورند.

سنجاب دم سفيد:

نشانه شناسايي اين سنجاب خط هايي است که در کنار بدنش وجود دارد. غذاي آنها دانه ها، ملخ‌ها، پشه ها و جيرجيرکها هستند.

گنجشک كويري:

آنها بين بوته هاي مريم گلي و در دره هاي واقع در صحراهاي پر ارتفاع زندگي ميکنند.

گربه دم حلقه اي:

شکارچي قهار موشها و از خانواده راکون ها هستند. شبگرد بوده و از ميوه ها، ملخ ها، حشرات و پستانداران کوچک تغذيه ميکند.

خفاش صحرايي:

انواع مختلف خفاش در صحرا يافت ميشود. تمام روز را در غارها، شکاف کوهها و تونلهاي کوچک زندگي ميکنند و پناهگاه خود را براي يافتن غذا فقط کمي قبل از غروب خورشيد ترک ميکنند. به شکل زيگزاگ پرواز ميکنند و غذاي آنها حشرات است.

گراز:

يک خوک وحشي با 1 متر طول و 40 سانتيمتر ارتفاع است. اين خوک، ماده اي بدبو جهت محافظت و علامت گذاري از خود بيرون مي ريزد. در مناطق کوهستاني کم ارتفاع يافت ميشود. اگر جايي گير بيفتد زود عصباني ميشود. شبها به دنبال غذا ميرود. دشمنان او شيرهاي کوهستان، يوزپلنگ و انسان هستند.

موش كانگورويي:

جونده اي است با طول (ارتفاع) 5 سانتيمتر که قرابت نزديکي با خانواده سنجابها دارند. رنگ آنها از خاکستري روشن به قرمز متغير است. عادت به ذخيره کردن غذا دارند. از ساقه گياهان، دانه ها و قارچهاي گوشتي تغذيه ميکنند. براي انتقال مواد غذايي آنها را داخل دهان ميگذارند. به آب زيادي نياز ندارند زيرا که بدن آب مورد نياز را از اکسيد کردن چربي ها و هيدراته کردن اکسيژن هوا به دست مي آورد. هنگام وحشت به پاهاي عقبي فشار آورده و با اين عمل ميتواند در هر ثانيه 5متر بدود و فرار کند. دم او به عنوان فرمان عمل ميکند و در حين پرش موش تا 90 درجه مي چرخد. اين موش ها شبگرد هستند. دشمنان آنها کفتارهايي هستند که به سوراخ مخفيگاه آنها وارد ميشوند، روباههاي صحرايي و روباههاي طوسي که ميتوانند موشها را روي زمين شکار کنند. مارها و جغدها نيز آنها را شکار ميکنند تا از بافتهاي بدن آنها آب به دست آورند.

دونده كاليفرنيايي:

خيلي سريع ميدوند و به ندرت پرواز ميکنند. غذاي آنها آفتاب پرستها، ملخها، موشها و هزارپاست.

خرگوش صحرايي:

خطراتي که يک خرگوش صحرايي را تهديد ميکند عبارتنداز سياه گوشها (ازخانواده گربه سانان)، پرندگان بزرگ شبگرد، مارهاي بزرگ (مار گوفر gopher يا مار نيلي، گاو مار bull snake و مار زنگي)، که همه آنها شبگردند، و البته تصادف با اتومبيل نيز اغلب باعث مرگ آنها ميشود. غذاي آنها انواع بوته ها و سرشاخه هاي تازه و سبز است.

بز شاخدار صحرايي:

معمولاً در مناطق صخره اي پر ارتفاع يافت ميشوند. بز ماده: 5/1متر از پوزه تا دم و 1 متر ارتفاع دارند وزن آنها بين 113 تا 136 کيلوگرم است. غذاي آنها بوته هاي خاردار، چمن، گلهاي فصلي و بوته هاي پر شاخ و برگ است.

روباه صحرايي:

از سر پوزه تا دم 51 سانتيمتر است. گوشهاي بزرگ اين حيوان مانند رادياتور عمل کرده و او را خنک نگه ميدارد. رنگ او سفيد و خاکستري با پشتي مايل به زرد است که بر روي همه موها سايه اي از رنگ مشکي به چشم مي آيد. شبها به شکار ميرود. غذاي او موش کانگورويي، مارمولک و حشرات است.

با آرزوي موفقيت. ارادتمند شما مهدي.ح ...